Leon Koc

Wojsko i służby mundurowe

Leon Wacław Koc, urodzony 23 września 1892 roku w Suwałkach, to postać, która na trwałe wpisała się w historię Polski.

W trakcie swojej kariery wojskowej pełnił zaszczytną funkcję pułkownika dyplomowanego piechoty w Wojsku Polskim.

Na szczególną uwagę zasługuje fakt, iż został odznaczony Orderem Virtuti Militari, co stanowi świadectwo jego odwagi i poświęcenia.

Leon Koc zmarł 24 września 1959 roku w Londynie, pozostawiając po sobie niezatarte ślady w historii.

Życiorys

Młodość i działalność niepodległościowa

Leon Koc był osobą, której rodowód sięga rodzinnych korzeni na ziemi polskiej, bowiem jego dziadek sprawował urząd burmistrza w miastach Filipowo i Sereje, a jego ojciec – Włodzimierz (1848–1925) specjalizował się w nauczaniu języków starożytnych. Razem ze swoim starszym bratem Adamem, który później osiągnął stopień pułkownika w Wojsku Polskim, Leon odbył naukę w Gimnazjum Męskim w Suwałkach. W okresie jesieni 1905 roku, w czasie zawirowań rewolucyjnych, stał się aktywnym uczestnikiem komitetu strajkowego w swoim gimnazjum. W styczniu następnego roku rozpoczął naukę w Polskiej Prywatnej Siedmioklasowej Szkole Handlowej w Suwałkach, która obecnie funkcjonuje jako Zespół Szkół nr 4.

Podczas I wojny światowej, Leon wstąpił do Legionów Polskich, gdzie pełnił funkcję oficera w 5 pułku piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym, 17 lipca 1917 roku, w obawie przed prześladowaniem ze strony władzy, przebrany w mundur zwykłego szeregowca, został internowany niemal na równi ze swoimi żołnierzami w obozie w Szczypiornie.

Służba w Wojsku Polskim

Na początku roku 1920, dokładnie 2 stycznia, Koc podjął studia w Wojennej Szkole Sztabu Generalnego. W połowie kwietnia tego samego roku został oddelegowany na front, gdzie mógł zdobywać cenne doświadczenie w praktyce sztabowej. Od stycznia do września 1921 kontynuował edukację w W.S.Woj., a po jej ukończeniu został tytułowym oficerem Sztabu Generalnego i objął stanowisko szefa sztabu 1 Dywizji Piechoty Legionów w Wilnie. W dniu 1 czerwca 1924 roku wyruszył na trzymiesięczną praktykę do 6 pułku piechoty Legionów, gdzie pełnił funkcję dowódcy I batalionu. Po powrocie z praktyki, 10 listopada 1924 roku, przywrócono go do Inspektoratu Armii Nr 1 w Wilnie jako szefa sztabu na okres sześciu miesięcy.

W październiku 1926 roku został przydzielony do Dowództwa Obszaru Warownego „Wilno” na szefa sztabu. W tym czasie był również oficerem etatowym 1 pułku piechoty Legionów w Wilnie, a także był wpisany na listę kadry oficerów piechoty. W maju 1927 roku przeszedł do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie, gdzie objął funkcję szefa sztabu. 1 grudnia 1930 roku przeniesiono go do 5 pułku piechoty Legionów na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. W czerwcu 1931 roku przejął dowództwo nad 66 Kaszubskim pułkiem piechoty im. Marszałka Józefa Piłsudskiego w Chełmnie, a cztery lata później pokierował Wojskowym Instytutem Naukowo-Oświatowym, który działał w ramach Ministerstwa Spraw Wojskowych.

Koc pełnił wówczas odpowiedzialną rolę w nadzorowaniu działań edukacyjnych i wychowawczych w wojsku, a także w promowaniu problematyki wojskowej w społeczności cywilnej. Nadzorował również działalność Centralnej Biblioteki Wojskowej oraz Głównej Księgarni Wojskowej, a w międzyczasie dbano o szkolenie w korpusach kadetów. Dodatkowo, aż do października 1938 roku, pełnił rolę redaktora „Bellony”.

Tuż przed wybuchem II wojny światowej, Leon Koc pełnił funkcję pomocnika dowódcy OK Nr II w Lublinie. Po 13 września 1939 roku, obejmując dowództwo garnizonu w Kowlu, dnia następnego, na zlecenie gen. bryg. Mieczysława Smorawińskiego, przystąpił do demobilizacji żołnierzy, którzy nie mieli uzbrojenia. Utworzył grupę „Kowel” z żołnierzy uzbrojonych i wkrótce wyruszył na południe, by wojsko mogło kontynuować walkę. Po czasowych potyczkach z Armią Czerwoną, które miały miejsce w m. Werba, zmieniał kierunek marszu, by spróbować przełamać front nieprzyjaciela, co udało się dopiero 2 października, kiedy to złożył broń przed żołnierzami radzieckimi.

Od października 1939 roku do sierpnia 1941 roku był przetrzymywany przez sowietów. Został uwolniony w wyniku układu Sikorski-Majski oraz ogłoszenia amnestii. 15 września 1941 roku objął dowództwo nad Ośrodkiem Zapasowym Armii Polskiej w ZSRR, które to stanowisko zajął po płk. dypl. Januszu Gaładyku, który wszedł w konflikt z gen. Władysławem Andersem. Po rozpoczęciu formowania 7 Dywizji Piechoty, stanął na czele 19 pułku piechoty, a następnie dowodził Ośrodkiem Organizacyjnym Armii, który później został przekształcony w 11 Dywizję Piechoty. W marcu 1944 roku pełnił funkcję komendanta rejonu etapów, po którym podlegał dowódcy Jednostek Terytorialnych w Palestynie, Syrii, Iraku, płk. dypl. Bolesławowi Ostrowskiemu.

Awanse

Leon Koc, w swojej karierze wojskowej, uzyskał szereg awansów, które odzwierciedlają jego postępy w armii. Jego droga ku wyższym stopniom rozpoczęła się od:

  • podporucznika – 1 listopada 1916, z 170. lokatą na liście starszeństwa oficerów Legionów Polskich z dnia 12 kwietnia 1917,
  • porucznika –
  • kapitana –
  • majora – uzyskany 1 czerwca 1919,
  • podpułkownika – 1 stycznia 1927,
  • pułkownika – 1 stycznia 1934.

Ordery i odznaczenia

Leon Koc, wybitna postać w historii, posiadał szereg wyróżnień i odznaczeń, które świadczą o jego odwadze i poświęceniu dla kraju.

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 6587,
  • Krzyż Niepodległości z Mieczami, przyznany 12 marca 1931 roku,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski, otrzymany 10 listopada 1928 roku,
  • Krzyż Walecznych, przyznany czterokrotnie, po raz pierwszy w 1922 roku,
  • Złoty Krzyż Zasługi, otrzymany 16 marca 1928 roku.

Przypisy

  1. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 5 z 03.08.1931 r., s. 233.
  2. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 1 z 28.01.1931 r., s. 10.
  3. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 14 z 05.05.1927 r., s. 130.
  4. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 42 z 11.10.1926 r., s. 338.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. Nr 121 z 15.11.1924 r., s. 679.
  6. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 54 z 08.06.1924 r.
  7. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 38 z 08.10.1921 r., s. 1435.
  8. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 631 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej i organizacji wojska”.
  9. M.P. z 1928 r. nr 65, poz. 88 „za zasługi na polu pracy wojskowo-literackiej”.
  10. M.P. z 1931 r. nr 64, poz. 100 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
  11. Rocznik oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932, s. 21, 594. [dostęp 15.05.2015 r.]
  12. Rocznik oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928, s. 118, 167. [dostęp 15.05.2015 r.]
  13. a b Rocznik oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923, s. 87, 125, 403. [dostęp 15.05.2015 r.]
  14. Rozporządzenie Kierownika MSWojsk. L. 4597/22 (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 314).
  15. 20.10.1941 Ośrodek Zapasowy został przekształcony w Ośrodek Organizacyjny Armii.

Oceń: Leon Koc

★★★★★
Średnia ocena:4.52 Liczba ocen:9