Władysław Wiecierzyński

---

Życiorys

Władysław Wiecierzyński urodził się 15 kwietnia 1894 roku w Suwałkach, które wówczas były stolicą guberni suwalskiej. Pochodził z rodziny Józefa oraz Bronisławy z Norbertów, a jego ojciec był szewcem. Od 1901 do 1910 roku uczęszczał do szkoły powszechnej, a następnie do Prywatnej Siedmioklasowej Szkoły Handlowej w Suwałkach.

W październiku 1911 roku zaciągnął się do wojska rosyjskiego, jednak już w następnym roku, z powodu problemów zdrowotnych, został zwolniony do rezerwy. Rok 1913 przyniósł mu ponowną mobilizację do armii rosyjskiej, a w 1914 roku rozpoczął naukę w szkole oficerskiej w Peterhofie. W 1915 roku, po jej ukończeniu, uzyskał stopień chorążego i trafił do 141 możajskiego pułku piechoty, który walczył w rosyjskiej 36 Dywizji Piechoty na Front Północno-Zachodni.

W 1916 roku został awansowany na podporucznika, a w 1917 roku na porucznika. Po demobilizacji wrócił do rodzinnego miasta, Suwałk, gdzie w dniu 21 października 1918 roku wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej. W ramach swoich działań konspiracyjnych, jako jeden z uczestników, brał udział w rozbrajaniu patroli niemieckich na ziemi suwalskiej. W styczniu 1919 roku przedostał się przez kordon wojsk niemieckich do Zambrowa, gdzie dołączył do 1 Suwalskiego pułku strzelców, przemianowanego później na 41 Suwalski pułk piechoty.

W pułku szybko zyskał uznanie; objął dowództwo kompanii karabinów maszynowych, a następnie II batalionu. Wyróżnił się w walkach o Lidę 16 kwietnia 1919 roku. Podczas walk w dniu 15 sierpnia 1920 roku został ranny pod Modlinem. Od 1 czerwca 1921 roku, w stopniu kapitana, kontynuował służbę w 41 pułku piechoty.

3 maja 1922 roku, uzyskał awans na majora, z datą starszeństwa 1 czerwca 1919 roku oraz 518. lokatą w korpusie oficerów piechoty. Nadal służył w 41 pułku piechoty, a 22 lipca 1922 roku został zatwierdzony na stanowisku dowódcy batalionu. W 1923 roku dowodził III batalionem, a w następnym roku przeszedł na kurs dla młodszych oficerów piechoty w Chełmnie, pozostając wówczas oficerem nadetatowym 41 pp.

11 marca 1926 roku został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza na stanowisko dowódcy 24 batalionu granicznego w Sejnach. Już 23 stycznia 1928 roku awansował na podpułkownika. W 1929 roku skierowano go na dowództwo 27 batalionu odwodowego w Snowie. 28 stycznia 1931 roku przeniesiono go z KOP do 56 pułku piechoty wielkopolskiej w Krotoszynie jako zastępcę dowódcy pułku, a w listopadzie 1935 roku objął dowództwo 55 Poznańskiego pułku piechoty w Lesznie. W dniu 19 marca 1939 roku awansował na pułkownika.

W kampanii wrześniowej 1939 roku dowodził pułkiem, jednak wskutek ciężkich strat i bombardowań w dniu 17 września przebił się przez Budy Stare – Kamion – Łaźnia do Puszczy Kampinoskiej. Po drodze dostał się do niewoli niemieckiej. W czasie II wojny światowej przebywał w Oflagu XVIII A w Linzu, a od początku 1941 roku w Oflagu IIC w Woldenbergu.

Po wojnie zrezygnował z kariery wojskowej. Uznany przez Inwalidzką Komisję Lekarską w Lesznie za inwalidę wojennego z 70 procentową rentą z tytułu odniesionych ran i nabytej w niewoli choroby serca. Dnia 25 kwietnia 1945 roku podjął pracę w Stacji Hodowli Nasion „Antoniny” w Lesznie. W 1950 roku założył Spółdzielnię Inwalidów „Bzura”, a później przemianowaną na „Kopernik”, gdzie pracował jako księgowy do 1967 roku, kiedy przeszedł na emeryturę.

Zmarł 22 lutego 1983 roku w Lesznie i został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ulicy Kąkolewskiej. Władysław Wiecierzyński jest upamiętniony w Lesznie tablicą na domu, w którym mieszkał, a 24 stycznia 1991 roku jedna z ulic Leszna przyjęła nazwę “Płk. Władysława Wiecierzyńskiego”.

Rodzina

W 1923 roku, dokładnie 27 stycznia, Władysław Wiecierzyński poślubił Jadwigę Monikę Mackiewicz, która była córką Wiktora i Bogumiły. Urodziła się 24 grudnia 1901 roku w Suwałkach. Jej wykształcenie obejmowało studia na Wyższej Szkole Handlowej w Warszawie, co z pewnością przyczyniło się do jej późniejszego zaangażowania w życie społeczne i zawodowe.

W obliczu wybuchu II wojny światowej, dnia 18 sierpnia 1939 roku, Jadwiga wraz z dziećmi została ewakuowana w okolice Lwowa. W czasie tragicznych wydarzeń wojennych, została niestety uwięziona w obozie koncentracyjnym Ravensbrück, co było dramatycznym doświadczeniem w jej życiu.

W małżeństwie Władysława i Jadwigi przyszło na świat dwóch synów: Władysław (ur. 8 kwietnia 1924) oraz Ryszard (ur. 17 września 1928). Niestety, zarówno Władysław, jak i Ryszard, doświadczyli brutalnej rzeczywistości obozów koncentracyjnych Stutthof i Ravensbrück, co stanowiło niewyobrażalny dramat w historii ich rodziny.

Ordery i odznaczenia

Władysław Wiecierzyński był osobą wyróżniającą się niezwykłymi osiągnięciami, które zostały uhonorowane licznymi medalami oraz odznaczeniami. Poniżej przedstawiamy pełną listę jego zaszczytów, które odzwierciedlają jego wkład w służbę wojskową oraz działalność patriotyczną.

• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 139 – 1972,
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 1179 – 1920,
• Krzyż Walecznych nr 34483 czterokrotnie,
• Złoty Krzyż Zasługi nr 3897 – 7 listopada 1928 „za zasługi w służbie granicznej”,
• Medal Niepodległości – 3 maja 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę,
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę,
• Medal „Za udział w wojnie obronnej 1939”,
• Odznaka Grunwaldzka,
• Odznaka Pamiątkowa 55 pułku piechoty.

Wszystkie te odznaczenia są świadectwem niejednokrotnego poświęcenia Władysława Wiecierzyńskiego dla ojczyzny oraz jego wytrwałości w obliczu trudnych wyzwań.

---

Oceń: Władysław Wiecierzyński

---