Aleksander Pajewski

Wojsko i służby mundurowe

Aleksander Pajewski przyszedł na świat 5 stycznia 1879 roku w Suwałkach, a swoją życiową drogę zakończył 1 września 1926 roku w Warszawie. Był to niezwykle ważny nie tylko w kontekście Polski, ale i dla historii militarnej okresu międzywojennego.

Jako generał brygady Wojska Polskiego, Pajewski odegrał znaczącą rolę w formowaniu i rozwijaniu armii, która miała kluczowe znaczenie dla bezpieczeństwa i suwerenności kraju w dynamicznych czasach. Jego wkład w armię oraz strategię wojskową zasługuje na szczegółowe omówienie, które przybliża nie tylko postać samego generała, ale i całą epokę, w której działał.

Życiorys

Aleksander Pajewski przyszedł na świat 5 stycznia 1879 roku w Suwałkach, w rodzinie, która należała do środowiska wojskowego. Jego ojciec, Aleksander, był oficerem armii rosyjskiej, a matka Kazimiera z Kwiatkowskich. Młody Aleksander ukończył kurs oficerski w Szkolnym Szwadronie Kawalerii, znajdującym się w Jelizawietgradzie, obecnie znanym jako Kropywnycki na Ukrainie.

Począwszy od 1898 roku, służył w 6 pułku dragonów, a od 1907 roku w 2 Pawłogradzkim pułku huzarów gwardii. Jego kariera wojskowa przyspieszyła podczas I Korpusu Polskiego w Rosji, gdzie służył od 27 listopada 1917 do 21 maja 1918 roku. Po zakończeniu I wojny światowej, w listopadzie 1918 roku, przyjął propozycję rozpoczęcia służby w Wojsku Polskim, a na początku następnego roku został przydzielony do Armii Wielkopolskiej.

31 stycznia 1919 roku generał porucznik Józef Dowbor-Muśnicki zatwierdził go na stanowisku dowódcy 1 pułku Ułanów Wielkopolskich, który później przekształcił się w 15 pułk Ułanów Poznańskich. 4 marca 1919 roku stanął na czele Brygady Jazdy Wielkopolskiej, a następnie na początku 1920 roku objął stanowisko szefa Departamentu IV Koni Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. 25 września 1921 roku awansował na inspektora jazdy przy Inspektoracie Armii Nr V we Lwowie.

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu generała brygady, uzyskując 58. lokatę w korpusie generałów z datą starszeństwa z dnia 1 czerwca 1919 roku. Dwa lata później, 1 czerwca 1924 roku, mianowano go szefem Departamentu II Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. W czasie przewrotu majowego w 1926 roku opowiedział się w obronie władz legalnych.

Zmarł 1 września 1926 roku w Warszawie, a jego pogrzeb odbył się 4 września tego samego roku. Jego miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach.

Ordery i odznaczenia

Aleksander Pajewski był osobą wyróżniającą się w swojej dziedzinie, a jego osiągnięcia zostały docenione poprzez przyznane odznaczenia. Wśród najważniejszych nagród jakie otrzymał znajdują się:

  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, przyznany 2 maja 1923 roku,
  • Krzyż Walecznych, który otrzymał dwukrotnie,
  • tytuł Oficera Legii Honorowej,
  • Medal Międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”.

Przypisy

  1. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 19.
  2. Pogrzeb ś.p. gen. Pajewskiego, „Polska Zbrojna” Nr 244 z 05.09.1926 r., s. 4.
  3. Stanisław Haller, Wypadki warszawskie od 12 do 15 maja 1926 r., Kraków 1926, s. 23.
  4. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 53 z 05.06.1924 r., s. 309.
  5. Dziennik Personalny MSWojsk. Nr 39 z 29.10.1921 r., s. 1452.
  6. Lista starszeństwa 1922, s. 16.
  7. Rozkaz dzienny Nr 27 głównodowodzącego Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim z dnia 31.01.1919 r.
  8. Kryska-Karski i Żurakowski 1991, s. 141.
  9. W 1902 roku Szkolny Szwadron Kawalerii został przeformowany w Jelizawietgradzką Szkołę Kawalerii. W latach 1896–1904 komendantem szkoły był pułkownik Aleksander Samsonow.
  10. Stawecki 1994, s. 240.

Oceń: Aleksander Pajewski

★★★★★
Średnia ocena:4.84 Liczba ocen:7