Edmund Kessler

Wojsko i służby mundurowe

Edmund Kessler, znany również jako Edward Kessler, to postać o niezwykłym znaczeniu w historii Wojska Polskiego. Urodził się 9 lutego 1880 roku w Suwałkach, małym miasteczku, które odegrało ważną rolę w jego wczesnym życiu. Jego kariera wojskowa zyskała szczególną rangę, gdyż odznaczał się on jako generał brygady, co świadczy o jego wysokich umiejętnościach i zasługach dla armii polskiej.

Niestety, los nie był dla niego łaskawy, gdyż zmarł 7 maja 1930 roku w Warszawie. Jego życie, pełne poświęcenia i determinacji, pozostawiło trwały ślad w historii Polski.

Życiorys

Edmund Kessler był synem Jana oraz Elżbiety ze Szmidtów. Po zakończeniu nauki w seminarium nauczycielskim w Wejwerach rozpoczął swoją służbę wojskową w armii rosyjskiej w 1899 roku. Już w styczniu 1905, na własną prośbę, został odkomenderowany do udziału w wojnie rosyjsko-japońskiej. W sierpniu 1914 roku wziął udział w I wojnie światowej jako dowódca szwadronu pogranicznej straży, co stanowiło początek jego intensywnej kariery wojskowej.

Kessler służył w sztabach 2. i 3. Armii Rosyjskiej, a w 1917 roku zakończył edukację w Mikołajewskiej Akademii Sztabu Generalnego w Sankt Petersburgu. Po tym wydarzeniu, 10 grudnia 1917 roku, wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji. Jego stanowisko jako starszego adiutanta oraz późniejszego szefa sztabu 3 Dywizji Strzelców, dowodzonej przez generała Wacława Iwaszkiewicza, pozwoliło mu uczestniczyć w ważnych operacjach wojskowych, w tym w pochodzie dywizji z Jelni do Bobrujska i bitwach pod Bołtutinem, Horodcem oraz Pobołowem.

9 grudnia 1918 roku Kessler został przyjęty do Wojska Polskiego, gdzie został mianowany szefem sztabu Dywizji Litewsko-Białoruskiej. Kolejne wyznaczenia to szef sztabu Wojsk Małopolski Wschodniej w marcu 1919 oraz szef sztabu Frontu Galicyjsko-Wołyńskiego od 1 czerwca tego roku. W tej roli odegrał kluczową rolę w obronie Lwowa, po czym kierował sztabem 6 Armii z oddziałów Frontu Podolskiego od kwietnia do sierpnia 1920.

W dniu 14 października 1920 roku, w stopniu pułkownika, objął stanowisko szefa Sztabu Okręgu Generalnego „Warszawa”. Już w styczniu 1921 roku został również członkiem Nadzwyczajnego Sądu Wojskowego. W tym samym roku, na początku czerwca, awansował na generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. 1 września 1921 został mianowany dowódcą 20 Dywizji Piechoty, a 2 czerwca 1924 roku objął stanowisko I zastępcy szefa Sztabu Generalnego WP, Stanisława Hallera.

Do maja 1926 roku Kessler czasowo pełnił obowiązki szefa Sztabu Generalnego WP. 20 września 1926 roku został komendantem Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, gdzie przyczynił się do kształcenia kolejnych pokoleń oficerów. 30 września 1928 roku przeszedł w stan spoczynku, osiedlając się w Warszawie, gdzie spędził resztę swojego życia.

Edmund Kessler zmarł 7 maja 1930 roku w Szpitalu Ujazdowskim w Warszawie na skutek zapalenia opłucnej. Został pochowany najpierw na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, a po kilku miesiącach złożono jego szczątki na Cmentarzu Obrońców Lwowa, w kwaterze II, miejscu 57. Był dwukrotnie żonaty; jego pierwsza żona pochodziła z rodziny Korsaków, natomiast drugą małżonką była Zenaida z domu Strachow.

Opinia

Edmund Kessler był oficerem o niezrównanym profesjonalizmie, co potwierdzają opinie jego współczesnych. Jego sumienność oraz nieustanny zapał do pracy były wprost imponujące.

W ocenie generała dywizji Wacława Iwaszkiewicza, Kessler jawił się jako człowiek o czystym charakterze, który potrafił inspirować swoich podwładnych. Jego wpływ na zespół był wyraźnie pozytywny, a sztab pod jego przewodnictwem cieszył się zdrową harmonią oraz duchem współpracy.

„Pod każdym względem wybitny oficer. Nadzwyczaj sumienny, niestrudzenie pracowity, zdolny, dokładny, taktowny. Czysty charakter. Wywiera na podwładnych zbawienny wpływ; utrzymuje w sztabie cenną harmonię i chęć do pracy. Idealny szef sztabu”. 1918 r.

Ordery i odznaczenia

Edmund Kessler miał na swoim koncie liczne ordery oraz odznaczenia, które świadczą o jego zasługach i zaangażowaniu. Wśród nich znajdują się:

  • Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 5220, przyznany w 1922 roku,
  • Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, nadany 27 grudnia 1924 roku,
  • Krzyż Niepodległości,
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski,
  • Krzyż Walecznych,
  • Złoty Krzyż Zasługi,
  • Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
  • Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
  • Amarantowa wstęga I Korpusu Polskiego na Wschodzie,
  • Wielki Oficer Orderu Trzech Gwiazd (Łotwa, 1927),
  • Wielki Oficer Orderu Korony (Belgia),
  • Krzyż Komandorski Orderu Lwa Białego (Czechosłowacja),
  • Krzyż Oficerski Orderu Legii Honorowej (Francja, do 1921),
  • Krzyż Wolności I kategorii II klasy (Estonia, 1925),
  • Medal Zwycięstwa (Médaille Interalliée).

Przypisy

  1. Vilius Kavaliauskas: Symbole wolności bałtyckiej 1918–1940. Warszawa: Muzeum Łazienki Królewskie, 2020 r., s. 49.
  2. Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 15.12.2014 r.]
  3. Zgon gen. Kesslera. „Polska Zbrojna”. 125, s. 4, 09.05.1930 r. Warszawa.
  4. Groby dowódców i działaczy. W: W szesnastą rocznicę. Lwów: Towarzystwo Straży Mogił Polskich Bohaterów we Lwowie, 1934 r., s. 28.
  5. "Placówka Ilustracja Polska nr. 2 z luty 1934 r."
  6. Semper Fidelis. Obrona Lwowa w obrazach współczesnych. Lwów / Warszawa: Straż Mogił Polskich Bohaterów / Oficyna Wydawnicza Volumen, 1930 / 1990 r., s. Tab. 172.
  7. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 41 z 27.10.1920 r.
  8. Dziennik Personalny M.S.Wojsk. Nr 139 z 30.12.1925 r., s. 758.
  9. Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28.05.1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208).
  10. Dekret Naczelnika Państwa L. 11314 V.M. Adj. Gen. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 6, s. 225).
  11. M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „w uznaniu zasług, położonych przy orgamizacji armji Rzeczypospolitej Polskiej”.
  12. Polak (red.) 1991 r., s. 64.

Oceń: Edmund Kessler

★★★★★
Średnia ocena:4.49 Liczba ocen:13