Zygmunt Rylski

---

Życiorys

Zygmunt Rylski, syn Adama i Stanisławy z Ślaskich, rozpoczął swoją edukację w gimnazjum w Suwałkach, które z czasem przekształciło się w Gimnazjum Państwowe im. Karola Brzostowskiego. W trakcie I wojny światowej, wraz z rodziną, przeniósł się do Rosji. Początkową przystań znalazł w Wilnie, następnie osiedlił się w Smoleńsku, gdzie ukończył szkołę średnią.

Już w grudniu 1916 roku rozpoczął służbę w armii rosyjskiej, działając w 286 pułku piechoty. Kontynuował edukację wojskową, ucząc się w szkole podoficerskiej przy 218 pułku piechoty. Jesienią 1917 roku dołączył do I Korpusu Polskiego w Rosji, gdzie zasłynął jako dowódca w licznych potyczkach z bolszewikami. Po rozwiązaniu korpusu w 1918 roku, wracając do kraju, został na krótko internowany przez Niemców, jednak w lipcu tego samego roku powrócił na wolność.

Po przybyciu do stolicy, Zygmunt zapisał się na studia na SGGW. W tym czasie w Warszawie angażował się w aktywności ruchu niepodległościowego, a później wstąpił do Wojska Polskiego, obejmując różne stanowiska instruktorskie i dowódcze. Podczas wojny polsko-bolszewickiej, wyróżnił się odwagą w obronie Modlina oraz w wielu bitwach na froncie wschodnim.

Późniejsze lata przyniosły mu szereg nominacji i awansów w różnych jednostkach wojskowych, działając między innymi w 13 pułku piechoty oraz Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty. Jaku oficer sztabowy kontynuował naukę na kursach unifikacyjnych, co przyczyniło się do jego dalszych sukcesów wojskowych.

W marcu 1939 roku mianowany został dowódcą batalionu 43 pułku Strzelców, z którym walczył w kampanii wrześniowej 1939 roku. Po pewnym czasie, w październiku 1939 roku, zaczął działać w konspiracji pod pseudonimami Zygmunt Ścibor oraz Ignacy Nicet. W ciągu okupacji angażował się w pracę konspiracyjną, zwiększając swoje zaangażowanie w struktury Armii Krajowej.

Aresztowany przez Gestapo w lutym 1944 roku, trafił do więzienia śledczego w Alei Szucha w Warszawie, skąd przeniesiono go na Pawiak. W maju 1944 roku został deportowany do obozu koncentracyjnego Stutthof, gdzie działał w podziemnej organizacji aż do śmierci z powodu tyfusu w marcu 1945 roku.

Pochowany został we wspólnym grobie we wsi Gęś, a jego symboliczny grób znajduje się na cmentarzu Bródnowskim. Zygmunt Rylski pozostawił po sobie żonę Janinę z Maliszewskich i czworo dzieci, w tym Leszka, Zbigniewa, Marię-Krystynę oraz Jerzego. Jego pamięć jest uczczona pomnikami na kościele i cmentarzu, podkreślając jego zasługi dla kraju.

Awanse służbowe

W życiu zawodowym Zygmunta Rylskiego nastąpiły istotne awanse, które wpłynęły na jego karierę wojskową.

• porucznik – 3 maja 1922, z weryfikacją i starszeństwem datowanym na 1 czerwca 1919 oraz 1600 lokatą w korpusie oficerów piechoty,
• kapitan – 12 kwietnia 1927, ze starszeństwem obowiązującym od 1 stycznia 1927 oraz 118 lokatą w korpusie oficerów piechoty,
• major – 19 marca 1939,
• podpułkownik – w 1943 roku.

Ordery i odznaczenia

Zygmunt Rylski, znany ze swoich odważnych działań, został uhonorowany wieloma prestiżowymi odznaczeniami, które odzwierciedlają jego niezłomną postawę oraz zasługi w walce o wolność.

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari,
• Krzyż Walecznych – przyznany trzykrotnie za działania w czasie wojen 1918–1921 oraz po raz czwarty za kampanię 1939 (po raz pierwszy otrzymał go w 1921),
• Złoty Krzyż Zasługi,
• Medal Niepodległości,
• Srebrny Krzyż Zasługi z Mieczami,
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921,
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości,
• Krzyż Kampanii Wrześniowej – przyznany pośmiertnie,
• Krzyż Armii Krajowej – również nadany pośmiertnie,
• Krzyż Wojenny (Francja).

---

Oceń: Zygmunt Rylski

---