Marian Borzęcki

---

Życiorys

Marian Borzęcki był synem Bolesława i Marii z Rakowskich. Ukończył Wydział Prawa Uniwersytetu w Petersburgu. Po zakończeniu I wojny światowej, od lipca 1919 do października 1921 pełnił funkcję zastępcy komendanta głównego Policji Państwowej.

W późniejszym okresie, od grudnia 1922 do czerwca 1923, stał na czele Departamentu Bezpieczeństwa Ministerstwa Spraw Wewnętrznych, a następnie od czerwca 1923 do listopada 1926 był komendantem głównym Policji Państwowej. Po przewrocie majowym, jego kariera uległa zmianie – został przeniesiony w stan nieczynny, a od 6 maja 1927 przeszedł na stan spoczynku.

Po zakończeniu służby wojskowej Borzęcki rozpoczął praktykę adwokacką w Warszawie. Angażował się w życie polityczne jako działacz Stronnictwa Narodowego, a od 1937 roku był członkiem Stronnictwa Pracy. W latach 1927–1934 sprawował funkcję wiceprezydenta Warszawy.

W trudnym czasie września 1939 roku, podczas obrony Warszawy, był członkiem Komitetu Obywatelskiego przy Dowództwie Obrony miasta. Po wybuchu II wojny światowej włączył się w działalność konspiracyjną, zasiadając w Biurze Politycznym Centralnego Komitetu Organizacji Niepodległościowych. Niestety, 30 marca 1940 został aresztowany przez Gestapo, a 3 maja 1940 wywieziony z Pawiaka do obozu koncentracyjnego KL Sachsenhausen.

Z Sachsenhausen 27 maja 1940 trafił do KL Gusen, gdzie zmarł 3 czerwca 1940 roku. Stał się jedną z najwcześniej zarejestrowanych ofiar tego obozu. Oficjalnie przyczyną jego śmierci podano zwapnienie naczyń wieńcowych oraz zator (Herzkranzgefäßverkalkung, Embolie). Jego symboliczny grób znajduje się na warszawskich Powązkach (kw. 191–VI–17).

Ordery i odznaczenia

Marian Borzęcki otrzymał szereg odznaczeń oraz wyróżnień w uznaniu za jego zasługi. Oto niektóre z nich:

• Krzyż Komandorski Orderu Polonia Restituta, przyznany 31 grudnia 1923 roku,
• Krzyż Walecznych,
• Oficer Orderu Legii Honorowej, przyznany przez Francję,
• Order Korony Rumuńskiej II klasy.

---

Oceń: Marian Borzęcki

---